Ξεκίνα από κει που είσαι…
Θλίψη. Βουλιάζεις μέσα στη σκοτεινιά της, την αποδέχεσαι ως κάτι αναπόφευκτο, ή τρέχεις μακριά της διαπιστώνοντας με έκπληξη ότι, κρυμμένη πια, δυνάμωσε περισσότερο.
Για μια στιγμή… Η θλίψη είναι αυτό που είναι. Ας μην την αποδεχτούμε όπως πιστεύουμε ότι είναι κι ας μην φύγουμε τρέχοντας από αυτή. Ας την κοιτάξουμε από κοντά, από πολύ κοντά, μέχρι να χαθεί η καταχνιά, μέχρι να τη δούμε ολοκάθαρα…
Αυτή η έρευνα είναι πολύ σοβαρή γιατί αφορά τη θλίψη του Κόσμου. Το κοινό έδαφος όλων μας. Γενέθλια = γέννηση στη θλίψη. Και πανηγυρίζουμε το σβήσιμο των ισάριθμων με τα χρόνια μας κεριών, τόσα λιγότερα πια στο δρόμο που η μοίρα μας προσκάλεσε. Και μας προκάλεσε να εξελιχθούμε επίπονα σε αυτό το λεγόμενο πεδίο ενσάρκωσης. Μεταμορφώνοντας τη θλίψη!
Ας κάνουμε αυτά τα βήματα της εξέτασης μαζί, δίπλα δίπλα, σαν δυο φίλοι που νοιάζονται πολύ ο ένας για τον άλλο, αλλά και για την ανακάλυψη της αλήθειας της θλίψης… Αν δεν νιώσεις άνετα να με συνοδέψεις, οποιαδήποτε στιγμή, δεν θα συνεχίσω μόνος. Ελπίζω να κάνεις κι εσύ το ίδιο για μένα…
Θλίψη στη μηχανολογία είναι η καταπόνηση ενός δοκιμίου όταν «πιέζεται» με μία δύναμη F. Είναι αντίθετη του εφελκυσμού και περιγράφει πρακτικά την άσκηση «πίεσης» σε ένα υλικό σώμα. Η θλίψη δηλαδή προϋποθέτει την ύπαρξη διαφορετικών κομματιών που πιέζουν το ένα το άλλο. Παρατηρείται σε υλικές διαδικασίες, μιας και η ύλη αποτελείται εξ ορισμού από κομμάτια, σε συνθήκες που απέχουν από αυτό που αποκαλούμε «κατάσταση ηρεμίας». Και λειτουργεί μαζί με την εξαδέλφη της την τριβή. Σε μια κατάσταση ενότητας λοιπόν, μη υλική, δεν μπορεί να υπάρξει θλίψη.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, στον ψυχολογικό χώρο, ένας ακέραιος άνθρωπος δεν δύναται να νιώσει θλίψη. Ένα «άτομο», ένας άνθρωπος που δεν είναι τεμαχισμένος σε πολλά μέρη ψυχολογικά, δεν συμβάλλει στη συλλογική θλίψη. Δεν ανήκει στην κίνηση του Εγώ, του πολύπλοκου αυτού συνονθυλεύματος από κομμάτια, που όσο καλά κι αν τα διευθετήσεις, κι αν τα ρυθμίσεις, μια εξωτερική άσκηση πίεσης είναι ικανή να παράξει την καταπόνηση αυτή που ονομάζουμε θλίψη. Που βρίσκεται λοιπόν αυτός ο άνθρωπος; Σίγουρα όχι εδώ, ανάμεσά μας. Άλλωστε, ακόμη κι αν στεκόταν εδώ, μπροστά μας, θα μας έφερνε αντιμέτωπους με αυτό που έχουμε, κι όχι με αυτό που θα θέλαμε να έχουμε. Τη θλίψη, κι όχι μια ιδεατή χαρά.
Ας κοιτάξουμε από κοντά αυτό που έχουμε. Αυτό που είναι. Αυτό που θα θέλαμε να είναι, αποτελεί μια παγίδα, μια διάσπαση προσοχής, μια σπατάλη ενέργειας. Και χρειαζόμαστε κάθε ψήγμα της για να ανακαλύψουμε την αλήθεια. Για να δούμε καθαρά. Για να αντιληφθούμε.
Χμμ…
Κατ’ αρχήν την ονομάζω θλίψη. Πότε ονοματίζω κάτι; Όταν το προσεγγίζω θετικά, δηλαδή όταν επεμβαίνω σε κάτι που είναι διαφορετικό από μένα. Χμμ… Κάτι πολύ σοβαρό φαίνεται εδώ: Ονομάζοντας το αίσθημα ως «θλίψη» προϋποθέτω το γεγονός «η θλίψη κι Εγώ». Είμαι Εγώ διαφορετικός από τη θλίψη μου; Ή η θλίψη είναι το αναπόφευκτο δημιούργημα του τεμαχισμένου Εγώ μου; Ενός Εγώ που ονοματίζει, αναγνωρίζει, δηλαδή συγκρίνει με τα πρότυπά του κι αναπαράγει τον εαυτό του; Τη μνήμη; Το παρελθόν; Κι αυτά τα κάνει με τη χρήση του Λόγου…
Μιλώντας λοιπόν για τη θλίψη, ή σκεπτόμενος γι΄αυτή, απομακρύνομαι από το αίσθημά της, από την αλήθεια της, φεύγω μακριά κι αυτή δυναμώνει! Γιατί βρίσκεται μέσα μου, και της γυρίζω την πλάτη!
Ας μείνουμε με το αίσθημα αυτό. Άλλωστε, για να το ονοματίσω πρέπει να το αναγνωρίσω, να το σκεφτώ εκ των υστέρων, οπότε και λαμβάνει χώρα η διαίρεση «Εγώ και η Θλίψη» που την δημιουργεί, την ενισχύει, την εδραιώνει…
Όταν μένω με αυτό… στην άχρονη στιγμή… τι συμβαίνει; Όταν δεν ονοματίζω, δεν ταυτίζομαι, δεν αναγνωρίζω, δεν κινούμαι, αλλά στέκομαι δυναμικά μαζί του… ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ!
Κι εγώ δεν είμαι Εγώ, υπάρχει μόνο ενέργεια, που είναι αγάπη, και κατακλύζει τα πάντα… Και είμαστε τα πάντα!
………………………………………………………………………………………………….....
Έμεινες μαζί μου, βήμα βήμα, σε έναν διαλογισμό με αφετηρία και δίχως τέρμα. Ή, ίσως πιο σωστά, με τέρμα και δίχως αφετηρία. Το τέρμα του Εγώ κι Εσύ. Των εμποδίων. Της αποκοπής. Όταν τελειώνει Αυτό, απλά υπάρχει το Άλλο…
Παναγιώτης Κωνσταντάκος
