Ξεκίνα από κει που είσαι…
Εδώ και τώρα. Τι μου συμβαίνει; Ήσυχο μυαλό, ένα μούδιασμα στο μέτωπο, έντονο βουητό στ’ αυτιά, τα δάκτυλα αγγίζουν απαλά το πληκτρολόγιο (αλήθεια, ποιος γράφει;) και η βαρύτητα πιέζει τα οπίσθιά μου στο κάθισμα…
Η βαρύτητα; Περίεργο… Είναι η μεγαλύτερη δύναμη που ασκείται παντού γύρω μας και μέσα μας, που επιδρά καθοριστικά στην ίδια τη διαμόρφωσή μας, κι όμως την ανέφερα τελευταία. Γιατί;… Η βαρύτητα βρίσκεται εδώ, αδυσώπητη παράμετρος στο σύστημα που μας περιβάλλει και μας αποτελεί. Και μας φωνάζει κάτι σημαντικό: την έλλειψη επίγνωσης που μας χαρακτηρίζει. Την απροσεξία μας. Τον αυτοματισμό μας, που λειτουργεί με προγράμματα συνηθειών. Loops αναπαραγωγής του παρελθόντος. Δεν λογαριάζουμε ποτέ τη βαρύτητα. Παρά μόνο ίσως όταν ανέβουμε στη ζυγαριά, ή όταν σκοντάψουμε!
Κάθε κίνηση ανάπτυξης του ανθρώπου νοείται ως κίνηση αντίθετη της βαρύτητας: προς τα πάνω. Οι ουρανοί, ο παράδεισος, όλα προς τα πάνω. Είναι αυτό μια εμμονή; Μια συνήθεια λόγω μίμησης; Οφείλεται στην εκπαίδευσή μας; Χμμ… Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Για να δούμε…
Ένα δέντρο αναπτύσσεται προς τα πάνω. Αναπτύσσεται όμως αναλόγως και προς τα κάτω, θα μου πεις. Τα κλαδιά με τα φύλλα ανάλογα με τις ρίζες. Ένα λουλούδι ανθίζει προς τα πάνω. Κινείται προς τον ήλιο, θα μου πεις πάλι. Όμως ο σπόρος που βρίσκεται μέσα στη γη, μέσα στο υγρό σκοτάδι, βλασταίνει και πιέζει επίμονα το βαρύ χώμα που αντιστέκεται. Και ξέρει ακριβώς προς τα που να κινηθεί, να παλέψει, να κατευθυνθεί στα σκοτεινά: αντίθετα στη βαρύτητα!
Ας δούμε το ανθρώπινο σώμα. Είναι γνωστό πως όλα τα όργανα του σώματός μας είναι εξίσου σημαντικά. Όμως οι λειτουργίες που επιτελούνται δεν είναι όλες ίδιες. Άλλες είναι πιο θεμελιώδεις κι άλλες πιο εκλεπτυσμένες. Μπορούμε, λίγο αυθαίρετα ίσως, να χαρακτηρίσουμε κατώτερες τις πρώτες και ανώτερες τις δεύτερες. Ακριβώς έτσι τοποθετούνται και τα όργανα που τις επιτελούν στο σώμα! Είναι εντυπωσιακό. Χαμηλά: γεννητικά όργανα, ουροποιητικό, παχύ έντερο. Παραπάνω: λεπτό έντερο, στομάχι, σπλήνα, συκώτι. Ακολουθεί το λεγόμενο ηλιακό πλέγμα (διάφραγμα) που διαχωρίζει την καρδιά και τους πνεύμονες, που, ως «ευγενέστερα» όργανα βρίσκονται ψηλότερα. Ανεβαίνοντας, θυμός αδένας, θυρεοειδής αδένας, φωνητικές χορδές. Και τέλος εγκέφαλος. Είναι ολοφάνερη μια κίνηση εκλέπτυνσης του συμβολισμού αντίθετη στη βαρύτητα. Η ανατολική φιλοσοφία (κι όχι μόνο) θα μας μιλούσε για τα ενεργειακά κέντρα του σώματος τα οποία αντιστοιχούν σε χρωματική συχνότητα που αυξάνεται όσο ανεβαίνουμε στο σώμα, με αποκορύφωμα το ιώδες του στέμματος. Το ίδιο ισχύει και για τον συμβολισμό τους.
Γίνεται λοιπόν φανερή μια τάση φυγής προς τα πάνω, με φρουρό τη βαρύτητα. Άλλωστε, πρέπει να παραδεχτούμε ότι περισσότεροι άνθρωποι εμπνέονται ατενίζοντας τ’ αστέρια, παρά το βυθό του ωκεανού, ή κάποιο βάραθρο εξίσου δυσπρόσιτο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η τάση αυτή αποτελεί φυγή από το σπίτι, τη Γη μας, ή επιστροφή στο σπίτι, από τη Γη μας; Βλέπεις, ο σπόρος που θρέφεται στη μήτρα της γης έχει προέλθει έξω απ’ αυτήν… Και ο μίσχος επιστρέφει έξω. Στο φως.
Η σύγχρονη επιστήμη ανακάλυψε πρόσφατα τα βαρυντικά κύματα, δηλαδή την κυματική φύση της βαρύτητας. Πολύ χαμηλής συχνότητας κύματα… που μας τραβούν προς τα κάτω… χαμηλά! Επίσης, νέες θεωρίες ορίζουν την ύλη ως αναδίπλωση του τρισδιάστατου χώρου σε μία τέταρτη χωρική διάσταση. Τι σημαίνει αυτό; Ας μην το αναλύσουμε προς το παρόν, παρά μόνο να προσέξουμε το γεγονός ότι ακριβώς έτσι ορίζουν και την βαρύτητα. Ως μη εκδηλωμένη ύλη, ή ως ένα πεδίο ύλης. Έχουν δηλαδή την ίδια ποιότητα. Ένας ποιητής θα μιλούσε για τον έρωτα της ύλης με την ύλη, ή για την παθολογική αγάπη της μάνας Γης για τα άτακτα παιδιά της, τους ανθρώπους. Και θα περιέγραφε την έλξη αυτή πολύ καλύτερα απ’ όλους τους επιστήμονες…
Τι μου συμβαίνει λοιπόν; Ήσυχο μυαλό, μούδιασμα στο μέτωπο, βουητό στ’ αυτιά, χάιδεμα στο πληκτρολόγιο, βαρύτητα… Με έλκει προς τα κάτω, δυναμώνει τους μύες μου, και αποτελεί τελικά την αντίδραση σε μία αντίθετη δύναμη που με έχει αναπτύξει προς τα πάνω. Και συνεχίζει να το κάνει… Τη δύναμη της ζωής. Την κίνηση προς το Φως (αυτή γράφει τελικά!).
Ήταν η χαρά μιας ακόμη ανακάλυψης, όταν ξεκινάς από κει που είσαι, με καθαρό μυαλό και γεμάτη καρδιά…
Παναγιώτης Κωνσταντάκος
