- Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι πολύ δύσκολες. Απαιτούν πολλές υποχωρήσεις και οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Η αρμονία μοιάζει σχεδόν ανέφικτη, ουτοπική.
- Πάλι μαλώσατε με το Γιάννη;
- Μάγος είσαι;
- Βλέπω την απόγνωση στα μάτια σου. Την απόγνωση ενός ανθρώπου που η κάθε διορθωτική του κίνηση χειροτερεύει το μπέρδεμα αντί να το επιλύει. Κάνω λάθος;
- Δεν θα μπορούσες να το θέσεις καλύτερα. Νοιώθω εντελώς άχρηστη. Εντάξει, ο Γιάννης απέχει αρκετά απ’ το να χαρακτηριστεί τέρας διανόησης! Πέτα του μία μπάλα και θα είναι ευχαριστημένος για υπερβολικά πολλή ώρα. Αυτό μεταφέρει την ευθύνη σε μένα. Υπάρχουν τόσα πράγματα που πρέπει να διευθετηθούν, τόσα θέματα που πρέπει να ξεκαθαριστούν. Και μοιάζουν όλα τόσο μπερδεμένα… Οι επιθυμίες μας, τα ενδιαφέροντά μας, οι φιλοδοξίες μας, όλα είναι διαφορετικά… Και σαν να μην έφτανε αυτό, εδώ και αρκετό καιρό δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε για το πιο απλό θέμα. Ότι μπαίνει σε λόγια γίνεται καβγάς. Και μάλιστα τρικούβερτος. Αντίδραση στην αντίδραση. Έχω φτάσει στο σημείο κάθε φορά που τον βλέπω να θέλω να του επιτεθώ!
- Μέτα νιώθετε τύψεις, ζητάτε συγνώμη ο ένας στον άλλο, μέχρι την επόμενη συζήτηση όπου ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Μάλιστα, η μνήμη των προηγούμενων κάνει τον κάθε κύκλο χειρότερο. Συνήθως καταλήγετε να μαλώνετε για διαφορετικό θέμα από το οποίο ξεκινήσατε τη συζήτηση.
- Κώστα, μας έχεις βάλει κάμερες;! Είμαστε πια τόσο προβλέψιμοι;
- Οι μπερδεμένοι είναι πάρα πολλοί. Το μπέρδεμα, όμως, είναι ένα. Ο ίδιος πάντα μηχανισμός. Δεν ξέρω αν τα έχεις διερευνήσει ποτέ όλα αυτά.
- Είμαι όλη αυτιά.
- Δεν είναι τόσο απλό. Είσαι σίγουρη ότι θες να πάμε βαθιά σ΄ αυτό το θέμα; Αν ψάξουμε για παρηγοριά κι εκλογίκευση θα τα βρούμε. Δεν θα έχει όμως κανένα νόημα. Διαφορετικά, πρέπει να μοιραστούμε την ευθύνη της διερεύνησης.
- Ναι, ναι, είμαι απολύτως σίγουρη.
- Ωραία. Θα περπατήσουμε μαζί στο μονοπάτι αυτό σαν δυο καλοί φίλοι που ενδιαφέρονται ειλικρινά ο ένας για τον άλλον. Μοιραζόμαστε την ευθύνη να μην μένουμε στα λόγια αλλά να βλέπουμε την αλήθεια με φροντίδα πίσω απ΄ αυτά. Ο ένας δίπλα στον άλλον, κανένας δεν θα καθοδηγεί, κάνεις δεν θα ακολουθεί.
- Μπράβο εισαγωγή! Έχεις όλη μου την προσοχή.
- Έχεις αναρωτηθεί ποτέ ποια είσαι; Τι είναι το Εγώ σου; Από τι αποτελείται;
- Από αυτά που θυμάμαι ότι είμαι υποθέτω.
- Το Εγώ είναι μνήμη. Βιολογική και φυλετική μνήμη που έχει κληρονομηθεί, και επίκτητη μνήμη που έχει δημιουργηθεί από εμπειρίες, από σχέσεις με ιδέες, πράγματα και ανθρώπους. Όλη η μνήμη-συνείδηση είναι αποτέλεσμα των σχέσεων. Είμαστε ότι έχουμε μαζέψει από τις σχέσεις μας, από την αμοιβάδα ως τώρα. Είμαστε το παρελθόν των σχέσεών μας. Είμαστε οι σχέσεις μας. Τώρα που κοιτάς τον εαυτό σου το βλέπεις αυτό;
- Μοιάζει σωστό…
- Δεν θέλω να μου πεις αν το κατάλαβες λογικά. Είπαμε, έχουμε την ευθύνη να μη μένουμε στα λόγια, σε μια επιφανειακή αντιμετώπιση του θέματος. Χρειάζεται όλη σου την ενέργεια, του νου και της καρδιάς. Το βλέπεις με διαύγεια;
- Ναι, είναι τόσο ξεκάθαρο που απορώ πως δεν το είχα δει μέχρι τώρα.
- Η σχέση σου με τον Γιάννη είναι πολύ σημαντική για σένα. Είσαστε μαζί πολλά χρόνια και έχετε περάσει πολλά. Όπως σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, τα άσχημα είναι τόσα πολλά, που τα ευχάριστα μοιάζουν με μικρά αλλά απαραίτητα διαλείμματα.
- Νόμιζα ότι αυτό ήταν μόνο δικό μας πρόβλημα. Δεν είχα αντιληφθεί ότι τους αφορούσε όλους…
- Ναι, ξέρω. Όλοι νομίζουν ότι είναι διαφορετικοί και μοναδικοί. Αυτό και μόνο αρκεί για να τους κάνει όλους ίδιους! Τέλος πάντων, η μνήμη σου που αφορά το παρελθόν του Γιάννη, πως έχει φερθεί, πως έχει μιλήσει, οι συνήθειές του, οι πράξεις του, είναι αναπόσπαστο κομμάτι σου. Η πανίσχυρη εικόνα, δηλαδή, που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου γι’ αυτόν είναι σημαντικό κομμάτι του εαυτού σου, αφού είσαι οι μνήμες σου. Δεν το είδες πριν ξεκάθαρα αυτό; Τουλάχιστον έτσι ισχυρίστηκες.
- Ναι…
- Η επιθυμία, τώρα, είναι δράση επί της θύμησης, επί των αναμνήσεων, της μνήμης, το λέει και η ίδια η λέξη.
- Ναι, αλλά…
- Τι αλλά; Το βλέπεις ή όχι; Τώρα που κοιτάς τον εαυτό σου, βλέπεις καθαρά πως κάθε επιθυμία είναι παλιά, πως δεν μπορείς να επιθυμήσεις κάτι καινούργιο, αν δεν το κάνεις κομμάτι της μνήμης σου, δηλαδή παλιό, παρελθόν;
- Περίμενε, έχω λίγο σοκαριστεί, αρχίζω να δυσκολεύομαι να σε παρακολουθήσω. Αυτά που μου λες είναι σωστά. Ίσως επικίνδυνα σωστά… Γιατί νιώθω πως έχουν προεκτάσεις που δεν θέλω να δω.
- Ποιος δεν επιθυμεί να δει; Η μνήμη σου φοβάται να κοιταχτεί στον καθρέφτη της συζήτησης μας. Το μπέρδεμα φοβάται μήπως κι επιλυθεί. Είναι η αντίσταση της διαμόρφωσής σου.
- Ω Θεέ μου, έχεις δίκιο, είναι ολοφάνερο.
- Όταν δεν θες να βλέπεις τον Γιάννη, ποιος είναι αυτός που δεν επιθυμεί να τον βλέπει; Είσαι η σχέση σου με τον Γιάννη, η μνήμη της, η οποία επιθυμεί να μην είναι με τον Γιάννη, ενώ ανατροφοδοτείται από την ύπαρξή του. Είσαι η σχέση που επιθυμεί το οτιδήποτε αφορά τη σχέση, σαν να μην είσαι αυτή η ίδια. Είσαι η εικόνα του Γιάννη που απορρίπτει την εικόνα του Γιάννη! Και το ίδιο κάνει και αυτός με τη δική σου εικόνα. Μια αυτοτροφοδοτούμενη εσωτερική σύγκρουση, μια σπείρα η οποία δίνει την ψευδαίσθηση της ανθρώπινης σχέσης. Τουλάχιστον έτσι την αποκαλούν όλοι.
- Μα αυτό είναι παράλογο, μα και τόσο λογικό…
- Είναι αυτό που είμαστε όλοι: μια παραδοξότητα. Οι αστροφυσικοί την μελετούν στις μαύρες τρύπες, αντί να κοιταχτούν στον καθρέφτη των ανθρωπίνων σχέσεων! Η θέαση της και μόνο, η βαθιά κατανόησή της, δρα από μόνη της και την παύει. Σταματάει το ψυχολογικό μάζεμα, τον σχηματισμό εικόνων, αφήνει το παρελθόν να φύγει και μένει το θαύμα του παρόντος. Το θαύμα της ζωής. Της αγάπης.
- Δηλαδή, τι να κάνω;
- Τίποτα. Μέχρι τώρα έκανες. Τώρα κατανόησε βαθιά και δες τι θα γίνει. Παίξε μ’ αυτό δίχως προσπάθεια και δες. Μην ελπίζεις, μην επιθυμείς να δεις, μην θελήσεις τίποτα. Απλώς δες με αγνή πρόθεση, φυσικά και αυθόρμητα. Και κάπου εδώ τα λόγια τελειώνουν. Απλώς δεν μπορούν να μας πάνε πιο πέρα. Βλέπεις, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της φυγής από την αντίληψη της παραδοξότητάς μας…
Παναγιώτης Κωνσταντάκος
