Ξεκίνα από κει που είσαι…
Ζω στο Τώρα. Κοιτάζω γύρω μου. Βλέπω μορφές. Ζωντανές και μη. Υλικές.
Χμμ… Τι είναι η μορφή;
Μορφή είναι η έκφραση του παρελθόντος στο παρόν. Η ενέργεια υφίσταται στο παρόν, η διαμόρφωσή της στο παρελθόν (μορφογενετικά πεδία, μνήμη). Έτσι το παρελθόν «τρέφεται» από το παρόν. Συντηρείται. Αλλά και μεταβάλλεται. Τροποποιείται. Αναπαράγεται «διορθωμένο» (κι όμως, το παρελθόν αλλάζει!).
Αφού βρίσκομαι στο παρόν, γιατί βλέπω μόνο μορφές κι όχι ελεύθερη ενέργεια; Γιατί δεν βλέπω απλά. Αναγνωρίζω. Συγκρίνω αυτόματα αυτό που κοιτάζω με ένα πρότυπο που έχω στη μνήμη μου. Στο Εγώ μου. Κι όταν συγκρίνω κάθε τι που κοιτάζω με ένα πρότυπο, το σημαντικό είναι το πρότυπο! Η επιβεβαίωσή του, η συντήρησή του, η τροποποίησή του, η βελτίωσή του για να μπορεί να συνεχίσει… να συγκρίνεται αποτελεσματικά με τις νέες θεάσεις… και να τρέφεται από αυτές!
Οπότε δεν ζω στο παρόν! Ζω στο παρελθόν. Είμαι το παρελθόν! Είμαι… ένα πλοκάμι του (το Εγώ). Είμαι το αισθητήριό του στο παρόν…
Και νιώθω πως το παρόν… με κάποιο ακατανόητο τρόπο… με καλεί… να πάω μαζί του… να γίνω το δικό του αισθητήριο στο παρελθόν! Να συμβάλω στην ισορροπία. Ένα αληθινό Κάλεσμα.
Πως; Μια ερώτηση από το παρελθόν… Η μνήμη πάντα λειτουργεί με μέθοδο, με πρόγραμμα. Ας συνεργαστώ μαζί της. Ας πάω με τα νερά της. Άλλωστε είμαι αυτή, και ξεκινάω από κει που είμαι.
Αν δεν αναγνωρίζω; Μπορώ να κοιτάζω χωρίς να αναγνωρίζω; Να βλέπω τα πάντα σαν για πρώτη φορά; Δίχως πρότυπα, δίχως μνήμη, δίχως λέξεις; Να δω μια καρέκλα δίχως τη λέξη «καρέκλα»; Ίσως. Εσένα δίχως το όνομά σου και τις μνήμες που έχω για σένα; Χμμ… Δυσκολεύει το θέμα… Τον εργοδότη μου, σα να τον βλέπω για πρώτη φορά; Αδύνατο! Τον εαυτό μου, σα να υλοποιήθηκα μόλις τώρα; Πιο αδύνατο κι απ’ το αδύνατο θα μου πεις!
Όταν κρίνω κάτι ως εύκολο ή δύσκολο ή αδύνατο, συγκρίνω πάλι με ένα πρότυπό μου. Ας σταματήσω να το κάνω. Όχι με απόφασή μου, αλλά με το αναπόφευκτο σταμάτημα που επιφέρει η επίγνωση του πως λειτουργεί η δομή!
Άλλωστε, με τα εύκολα έχουμε τελειώσει εδώ και καιρό. Είδαμε και νιώσαμε το αδιέξοδο που μας οδήγησαν. Απαραίτητο ίσως για να γίνει η ανάγκη η καλύτερή σου φίλη. Η ανάγκη για κάτι αληθινά καινούργιο. Η ανάγκη να γίνει απλά και άμεσα αυτό που, έξω απ΄το αδιέξοδο (ή έξω απ’ την επίγνωσή του) αποκαλούσες αβίαστα δύσκολο…
Πρόσκληση και πρόκληση καλέ(-η) μου φίλε(-η).
Κοίτα γύρω σου: Ιδού η Ρόδος…
Παναγιώτης Κωνσταντάκος
