Από κει που είσαι

Ξεκίνα από εκεί που είσαι…

 

1.     Για να πας μακριά, ξεκίνα από κοντά. Ξεκίνα από κει που είσαι. Χωρικά και χρονικά (now + here =nowhere!)

2.     Πρώτα απ΄όλα πρέπει να δεις καθαρά. Να μη διαστρεβλώνεις αυτό που βλέπεις. Βάλε το σπίτι σου σε τάξη. Δηλαδή το μυαλό σου.

3.     Για να βάλεις τάξη στο μυαλό σου πρέπει να δεις πως δουλεύει. Όχι να μάθεις πως δουλεύει, δηλαδή να συσσωρεύσεις γνώση γι΄αυτό, αλλά να βλέπεις πως δουλεύει, να το αντιλαμβάνεσαι σε «πραγματικό χρόνο».

4.     Το μυαλό λειτουργεί με δυο παράλληλους τρόπους. Σαν τις ράγες ενός τρένου. Τότε λειτουργεί σωστά. Όταν οι δύο τρόποι μπερδεύονται, τότε διαστρεβλώνει ότι αγγίζει. Και το τρένο εκτροχιάζεται.

5.     Ο πρώτος τρόπος είναι η κίνηση του παρελθόντος, δηλαδή της μνήμης-γνώσης-σκέψης. Η σκέψη είναι η ανταπόκριση της μνήμης σε ένα εξωτερικό ερέθισμα. Και είναι πάντα παλιά. Και μερική. Διότι η γνώση πάει πάντα παρέα με την άγνοια. Το άπειρο σύμπαν αντιμετωπίζεται μερικά με τη γνώση και τη σκέψη. Ποτέ ολοκληρωμένα. Γιατί είναι πεπερασμένες (πε-περασμένες= παρελθόν, άπειρο= χωρίς πείρα = χωρίς παρελθόν). Το παρελθόν αποτελείται από κομμάτια (= πρότυπα = σύμβολα = λέξεις = εικόνες = ιδέες). Και δημιουργεί το χωρόχρονο. Όλη σου η εκπαίδευση έχει γίνει με τον πρώτο τρόπο. 

6.     Ο δεύτερος τρόπος είναι η κίνηση του αιώνιου παρόντος, δηλαδή της αντίληψης-κατανόησης-αγάπης-ομορφιάς. Έξω απ’ το χωρόχρονο. Αποτελεί την πρωτογενή δράση, δηλαδή τη δράση δίχως αιτία, που δεν αποτελεί αντίδραση μιας άλλης δράσης. Είναι η δράση δίχως τον δράστη, δίχως υποκείμενο. Όταν το υποκείμενο διαιρείται από το αντικείμενο, τότε λειτουργούμε στο παρελθόν, στη μνήμη. Τότε λειτουργεί το Εγώ (που αποτελείται από πρότυπα-σύμβολα-λέξεις-εικόνες-ιδέες). Κι έχουμε σύγκρουση (διαίρεση=>σύγκρουση). Στο αιώνιο παρόν (αιωνιότητα) υπάρχει ενότητα και δυναμικότητα με τη μορφή κυμάτων-παλμών-συχνοτήτων. Οπότε η αντίληψη δίχως αναγνώριση (=σύγκριση με πρότυπο = παρελθόν = κομμάτιασμα) και δίχως κρίση, είναι η πρωτογενής δράση δίχως τη λειτουργία του Εγώ. Και οδηγεί στην κατανόηση (κατά + νόηση = προς τη Νοημοσύνη).

7.     Τάξη στη λειτουργία του μυαλού υπάρχει όταν ο πρώτος τρόπος λειτουργίας χρησιμοποιείται στις διαδικασίες, δηλαδή όπου υπάρχει μηχανική λειτουργία (λειτουργία κομματιών), ενώ ο δεύτερος τρόπος στις ανθρώπινες σχέσεις και στη σχέση με τη Φύση-Δημιουργία.

8.     Ο πρώτος τρόπος προϋποθέτει τον δεύτερο, αφού πρέπει να αντιληφθούμε κάτι για να το μετατρέψουμε σε γνώση-μνήμη-σκέψη, ενώ παράλληλα εμποδίζει τον δεύτερο, αφού με το που αναγνωρίζεις κάτι ή δημιουργείς μνήμη σταματάς να το αντιλαμβάνεσαι και να το κατανοείς. Να το νιώθεις. Οπότε ο δεύτερος τρόπος είναι ανώτερος ποιοτικά από τον πρώτο, με αποτέλεσμα η σχέση τους να είναι μονόδρομη κι όχι αμφίδρομη, λόγω θετικής εντροπίας (δεύτερος=>πρώτος). Αυτό σημαίνει ότι με τη σκέψη δεν μπορώ λύσω ολοκληρωτικά τα προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων, τα κοινωνικά προβλήματα, τα περιβαλλοντικά προβλήματα, παρά μόνο τις επιφανειακές διαδικασίες τους. Δηλαδή οι λύσεις θα είναι μερικές, ανεπαρκείς. Οπότε κάθε λύση θα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει. Φαύλος κύκλος. Σου θυμίζει κάτι; Μήπως βιώνουμε κάτι τέτοιο συλλογικά;

9.     Κατανοώντας τα παραπάνω, όχι απομνημονεύοντάς τα, αρχίζει το σπίτι να μπαίνει σε τάξη. Και το μικρότερο σπίτι, δηλαδή το μυαλό, και το μεγαλύτερο, δηλαδή το κυριολεκτικό σπίτι, η οικογένεια (ανθρώπινες σχέσεις). Τότε έχεις ξεκινήσει από κοντά, για να πας… μια στιγμή, για στάσου, να πας που; Στέκεσαι στο ίδιο σημείο απ΄όπου ξεκίνησες; Έχεις την ίδια πρόθεση; Είσαι ο ίδιος; Έφτασες ως εδώ με στόχευση; Με μέθοδο; Με επιθυμία (=επί της θύμησης); Με τη χρήση της σκέψης;

10.  Στο αιώνιο παρόν είναι ο προορισμός σου ξεχωριστός από σένα; Αν πιστεύεις πως ναι, τότε πήγαινε πάλι στο 1. Αν κατανοείς πως όχι, τότε απλά ξέχνα αυτό το κείμενο. Δεν το χρειάζεσαι πια… 

11.  Τα εμπόδια γκρεμίζονται… 

12.  Ο αληθινός σου Εαυτός σε υποδέχεται με αγάπη…

                          Παναγιώτης Κωνσταντάκος