Ξεκίνα από κει που είσαι…
Όταν η σκέψη κυριαρχεί στη λειτουργία του μυαλού, που σημαίνει ότι το μυαλό δεν ησυχάζει, δε σωπαίνει, τότε το μέλλον είναι η αναπαραγωγή του παρελθόντος. Το παρελθόν τροποποιώντας τον εαυτό του, ρυθμίζοντας μεταβλητές του και στρογγυλεύοντας τις γωνίες του, βελτιώνοντας τον εαυτό του με κριτήριο τη χρήση και το αποτέλεσμα, αναπαράγεται.
Είναι η κίνηση του «γίνομαι», γίνομαι καλύτερος, γίνομαι πιο αποτελεσματικός, αναπτύσσω ικανότητες (ικανο-ποίηση=ευχαρίστηση), βελτιώνω τα «αρνητικά» μου στοιχεία. Μάλιστα, τα κρίνω ως αρνητικά με βάση το επιθυμητό αποτέλεσμα (επί της θύμησης, δηλαδή μνήμη=παρελθόν). Στοχοθετώ με ένα σχέδιο, με ένα πρόγραμμα που έχει καθοριστεί, που στηρίζεται σε ανάγκες που έχουν υπολογιστεί αναλυτικά μέσα στο χωρόχρονο, στο παρελθόν.
Έτσι το πεπερασμένο αναπαράγεται μέσα στο χωρόχρονο. Μάλιστα η ίδια του η αναπαραγωγή δημιουργεί το χωρόχρονο, τον ορίζει, τον καθορίζει, τον περιορίζει. Του δίνει ιδιότητες. Καθορίζει τους νόμους συμπεριφοράς κι αλληλεπίδρασης των «κομματιών» (Δημιουργία = Έργο του Δήμιου = τεμαχισμός, όχι ενότητα).
Δεν κατηγορούμε το παρελθόν. Έχει την απαραίτητη θέση του στο σύμπαν και, πιο εστιασμένα, στη λειτουργία του μυαλού. Όταν όμως καλύπτει το Όλο, όταν το αντικαθιστά και κυριαρχεί πλήρως, τότε η ανισορροπία που δημιουργείται προκαλεί αταξία. Είναι σαν μόλυνση. Κάτι πολύτιμο στο «χώρο» του, γίνεται βλαβερό σε λάθος «χώρο».
Κι έτσι, δεν εκδηλώνεται πότε κάτι αληθινά καινούργιο. Κάτι που δεν αποτελεί τροποποίηση του παλιού. Η κρίση που προκύπτει από την έλλειψη του νέου στοιχείου επιδεινώνει το πρόβλημα, αφού για την επίλυσή του επιστρατεύουμε μόνο τη σκέψη, που είναι η ανταπόκριση της μνήμης (δηλαδή του παρελθόντος, του παλιού) σε ένα εξωτερικό γεγονός (που είναι πάντα καινούργιο). Φαύλος κύκλος.
Η μόνη λύση είναι η σιωπή. Η δεύτερη λειτουργία του μυαλού. Ενός μυαλού που δεν είναι μονίμως ανήσυχο, δεν φλυαρεί, δεν απαιτεί, δεν πιέζει, δεν εκλιπαρεί, δεν κυνηγά, δεν υπεκφεύγει. Απλά μένει ακίνητο. Δυναμικά. Δρα δίχως το δράστη, παρατηρεί δίχως τον παρατηρητή. Λειτουργεί δίχως κέντρο. Δίχως «Εγώ»…
Το να μιλήσουμε για τη σιωπή, είναι σα να προσπαθούμε να την κατανοήσουμε με τη χρήση του θορύβου! Μπορούμε να μιλήσουμε όμως για το θόρυβο. Κι όταν τον δούμε καθαρά, κατανοούμε και την έλλειψή του. Μόνο έτσι μπορούμε να προσεγγίσουμε τα θέματα που δεν μπαίνουν σε λόγια. Αρνητικά.
Θόρυβος είναι η επιθυμία να λύσω ένα πρόβλημα. Θόρυβος είναι η (ψυχολογική) προσπάθεια να πετύχω έναν (ψυχολογικό) στόχο. Θόρυβος είναι η επιθυμία μου να αποκτήσω έναν ήσυχο νου. Θόρυβος είναι η προσπάθειά μου να κατανοήσω τη σιωπή…
Ας εκμηδενίσουμε λοιπόν το θόρυβο! Ας τον ξεφορτωθούμε μονομιάς! Απότομα. Δίχως απόφαση. Δίχως θέληση. Δίχως προσπάθεια. Όπως αφήνουμε αβίαστα ένα κομμάτι ξύλου να το παρασύρει το ορμητικό ποτάμι που ρέει δίπλα μας.
Οι μαθητές στο σχολείο εκπαιδεύτηκαν να πιστεύουν ότι για να φτάσεις το άπειρο, πρέπει να αυξήσεις υπερβολικά το πεπερασμένο. Αν αυξήσεις πολύ έναν αριθμό θα φτάσει τελικά, ή ιδεατά, το άπειρο. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Το πεπερασμένο (πε-περασμένο = πολύ περασμένο = παρελθόν) όσο και να το αυξήσεις θα παραμείνει πεπερασμένο. Δεν θα προσεγγίσει ποτέ το άπειρο (α + πείρα = χωρίς μνήμη = χωρίς παρελθόν = αιώνιο παρόν = αιωνιότητα!). Έχουν διαφορά ποιοτική κι όχι ποσοτική. Όσο κι αν μεταβάλλεις την ποσότητα δεν θα οδηγηθείς σε ποιοτικό άλμα. Με μια εξαίρεση! Υπάρχει μια Πύλη εισόδου στο άπειρο από το πεπερασμένο. Όχι αυξάνοντάς το, αλλά, αντίθετα, μηδενίζοντάς το! Το 0 είναι η Πύλη, κι όπως κάθε Πύλη, θέλει και το κλειδί της για να τη διαβείς. Είναι η συστροφή του μηδενός που δημιουργεί το σύμβολο του απείρου! Το σωστό στιγμιαίο βήμα…
Το ίδιο στιγμιαίο νοητικό βήμα που πραγματοποιεί το μυαλό για να μεταβεί από το θόρυβο στη σιωπή… Από το «Εγώ» στο «Όλον»… Στην κίνηση του «Είμαι». Ένα άλμα ποιοτικό, κάθετο στο χωρόχρονο! Χωρίς προσπάθεια, θέληση, επιθυμία, μέθοδο, σχέδιο. Η δυσκολία του έγκειται στην απλότητά του. Και το «Εγώ» είναι εξαιρετικά πολύπλοκο…
Παναγιώτης Κωνσταντάκος
